Eindelijk bericht

Dag (trouwe) lezers

Ik weet niet in hoeverre jullie trouwe lezers zijn. Maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik niet echt een trouwe schrijfster ben. Laatst e-mailde Maaike of ik nog wel genoeg leuke dingen mee maakte, omdat er niks meer op mijn site stond. Tja, dat is het moment om in te grijpen. Ik maak juist veel leuke dingen mee, maar heb zo weinig tijd om te schrijven. Druk in Suriname (hoe geloofwaardig is dat). Op dit moment ben ik hard bezig met het afronden van mijn stage onderzoek. Dit is niet een heel gemakkelijk taakje, omdat het gegeven budget kleiner is dan mijn bankrekening. En daarbij werd mij verteld dat ik sommige uitkomsten even moet herschrijvenJ. Maar goed. Verder werk ik hard aan een opdracht die ik heb aangenomen van een van de grootste warenhuizen van Suriname. Daarvoor ontwerp ik de huisstijl. Een enorme uitdaging, mede doordat ik een beetje heb gebluft over mijn ervaringen in dit onderwerp. Gelukkig krijgt dit nu behoorlijk vorm en ben ik tevreden met het resultaat, ook al heeft mij dit meer tijd gekost dan ik in had geplant.
Goed de leuke dingen, om jullie weer op de hoogte te krijgen. Laten we eerst door december heen vliegen. Een maand met allemaal feestdagen, die in de zon nog leuker zijn dan in Nederland.
In december ben ik naar Blanche Marie geweest. Deze mooie (en stiekem erg groene) Marie heeft een prachtige waterval en bron. Hierin kon je heerlijk zwemmen om je vervolgens te laten bruinen in de decemberbron.
Vlot na deze trip kwam de kerst. Eerlijk toegegeven heb ik het hele kerstgevoel een beetje gemist. Misschien omdat je niet eens kan hopen op sneeuw, maar misschien omdat familie toch een centrale rol hoort te spelen bij kerst. Desalniettemin was kerst heerlijk. Op eerste kerstdag heb ik met een stel meiden luxe geluncht bij een van de grote hotels van Suriname. Na lijnbewust eten en minder lijnbewuste drankjes kwamen de slechte verhalen. Die nog slechter werden toen we Jan Smit met zijn meisje spotte. Ja, niks stem kwijt, die jongen zit gewoon te feesten in Paramaribo! ’s Avonds gingen we, met 20 man, naar een groot feest buiten de stad. In een setting die werd bepaald door een terrein met enorm buitenzwembad, dat versiert werd met schaars geklede dames en zwemmende mannen die op opzwepende muziek onder de sterren zwommen, praatten, lachten en dansten. Dit was ook de plek waar ik voor het eerst een koud kerstdiner van plastic bordjes at. Tja, ook niet echt bevorderend voor het kerstgevoel, maar als je dat gevoel dan toch niet hebt kan je beter kerst vieren op een poolparty in de warme avondlucht.
De tweede kerstdag was traditioneler. De katers werden bestreden met een enorme kerstbrunch. Met mijn 14 andere huisgenoten hebben we de avond ervoor geëvalueerd met sinasappelsap en goede broodjes. De rest van de dag werd besteed aan het uitbuiken, relaxen en voorbereidingen aan het kerstdiner. (ik was vooral druk met de eerste twee en met het helpen kijken naar de voorbereidingen die anderen deden). Tegen een uur of 8 werd het kerstdiner geserveerd. De heren des huizes hadden heerlijke rollade gemaakt die tussen het voorgerecht en de door dames gemaakte taarten werd geserveerd. Echt ik heb niks te klagen over de Surinaamse keuken, maar dit diner was beter dan dat ik in lange tijd geproefd had. Met z’n 25 om de tafel, allemaal familieloos in Suriname. Ja kerst was anders, maar zeker memorabel.
6 Dagen na kerst was het oud en nieuw. Ik vond het wel jammer dat ik het niet in Groningen kon vieren met mijn vrienden, maar de nieuwjaarssmsjes maakten een hoop goed. Dit jaar kon ik iedereen twee keer zoenen; de eerste keer ter ere van Nederlands nieuwjaar en de tweede keer voor de Surinaamse nieuwjaarswensen. Jammer genoeg had niemand een horloge met de juiste tijd; ja we zijn inmiddels ingeburgerd. We waren volledig in de veronderstelling dat het 5 minuten voor 12 was, toen we een explosie van geluid hoorden. Overal werden de bombers (Surinaamse knallers red.) afgestoken en de lucht was volledig verlicht door het siervuurwerk. -- In de hele maand december schrok je om de 2 minuten op omdat men vuurwerk af stak, maar dit viel in het niet bij de echte jaarwisseling. Ja, van die Surinamers kunnen we nog wat leren (of misschien vooral van de Chinezen in Suriname) -- Om toch te kunnen tellen hebben we maar besloten dat ons nieuwe jaar om 1 over 12 begon. Natuurlijk moest er bij ons ook wat geluid en vuurspatten de lucht ingezonden worden. Hierna liepen we de stad in. Tot een uurtje of 4 hebben we gedanst op reggae, funk en hiphop.
Misschien niet perfect getimed maar op nieuwjaarsdag kwam mijn broer mij opzoeken. Ondanks dat ik redelijk versuft was van het feestje hiervoor, vond ik het heerlijk om weer iemand te zien die ik langer ken dan 3 maanden. Van de mensen die zouden komen had Nico als enige geen last van geldproblemen, tijdproblemen, relatieproblemen of trombose. Ik had vrij gekregen van mijn stage en de eerste twee dagen heb ik hem op sleeptouw genomen door mijn stad, Paramaribo. Op mijn werk heb ik hem mijn lieve collega’s laten zien. In dee dames van mijn afdeling, die ik grappend ‘tante’ blijf noemen, vond Nico de verklaring waarom mijn stage goed beviel. Ook vond ik dat hij de kunstenaar bij ons op het werk een handje moest schudden. Voor mij zijn de mensen en die plek zo normaal geworden, maar door Nico weet ik dat de sfeer op mijn stageplek bijzonder is, net als de band die ik heb met mijn directe collega’s en andere mensen van het directoraat Cultuur. Ik kwam goed ingeburgerd over wanneer ik de mensen in de stad tegenkwamen en ze ons hun tori (verhaal/babbeltje) gaven.
Na tweedagen gidsspelen in de stad, konden we ons weer warm maken voor het volgende feestje. Ja, ik werd 21. Eindelijk volwassen; al kon ik er kinderlijk veel vreugde uit halen wanneer mensen duizenden kilometers verderop voor mij zongen. Ook mijn huisgenoten en vrienden hier hebben voor mij gezongen tijdens het dineetje dat ik had georganiseerd. Bij een Javaans restaurant hebben we gegeten en kreeg ik cadeautjes (maakte me ook kinderlijk blij, hoe lang nog voordat ik daadwerkelijk volwassen word?)

De zondag daarop ben ik met Nico naar de dag van de zwarte beschaving geweest. Super was dat. De dag werd georganiseerd voor alle bevolkingsgroepen die ooit werden onderdrukt door de blanken. (we voelden ons eigenlijk ook een beetje als een Duister bij de dodenherdenking) Maar er waren voornamelijk creolen. De dag werd georganiseerd in Langetabbetje, een marrondorpje in Marrowijne. Er waren toespraken gegeven door het dorpshoofd, de minister van mijn ministerie van onderwijs en volksontwikkeling en nog meer mensen die ik niet meer kan plaatsen. De toespraken waren niet te verstaan doordat het onversterkt was en iedereen bleef roepen ‘ik kan er niks van verstaan’ en ‘die vrouw heeft gewoon een babystem’. Daarbij was het in Sranantongo, dus Nico genoot gewoon van de interessante sfeer van de dag.
Maar ik wilde Nico meer laten zien dan dit. Suriname is meer dan Paramaribo. En ook al ligt Langetabbetje redelijk in het binnenland, het gaf een vertekend beeld, omdat we het kleine eilandje deelden met 500 anderen. Daarom hebben we een trip gedaan naar Isadow, Stone Island en Brownsberg. Isadow was heerlijk relaxen. We hebben daar wat rond getrippeld in Marrondorpen om een beeld te krijgen hoe men in het binnenland leeft. In de middaguren konden we genieten van de stroomversnellingen rond het eilandje. Vervolgens zijn we naar Stone Island gegaan. Dit lag aan het Brokopondostuwmeer en er was net een nieuw gastenverblijf gebouwd. Het was een stuk van de jungle dat nog zo ongerept was, maar het was prachtig. Tegen de middag zijn we met een bootje, een gids en twee anderen naar de een ander gedeelte gegaan. Over het stuwmeer varen was een belevenis. Het stuwmeer is in 1964 gevuld met water. Hiervoor was het oerwoud waar nog mensen woonden. Na meer dan 40 jaar zie je nog steeds overblijfselen van de enorme bomen die er stonden. Je kan zien hoe duurzaam tropisch hardhout is. Aan wal hebben we in de bedding van de rivier gelopen, het heeft niet zo veel geregend, dus het water stond laag. Je moest springen van steen tot steen of accepteren dat je schoenen nat werden. Hier hebben we een heel stuk echte jungle gezien. Onze gids was briljant in het spotten, lokken en vangen van dieren. Zijn eigenlijke werk was het vangen van exotische dieren voor exporteurs. Tussen de groene muren van de rivierbedding liepen we naar een bron waar we konden zwemmen. Na een verfrissende duik waren we klaar voor de terugtocht; deze ging drie keer sneller omdat we niet bij elk beestje of boompje bleven stilstaan. Dat was maar goed ook, want na het middag uur brand de zon enorm. Zelfs onder de schaduw van de metershoge bomen kan je jezelf amper koel houden. Na deze tocht werden we door de gids en chauffeur afgezet bij de brownsberg. Nou ja, eigenlijk halverwege de berg. Door een typische tropische regenbui was de zandweg naar boven alleen nog maar begaanbaar voor ervaren chauffeurs met 4wheeldrive.
Zwaar beladen en overbezweet kwamen we aan bij de top van de berg. Om 5 uur ’s avonds konden begrepen we na heel wat communicatieproblemen, dat er bussen waren die mijnarbeiders van boven aan de berg naar beneden brachten. Het enige nadeel was dat de bus de volgende ochtend om 10 uur en om 4 uur 's middags zou vertrekken. Wanneer we de bus van 10 uur zouden nemen, was er amper tijd om de berg te zien. Maar als we om 4 uur zouden vertrekken was de kans groot dat we geen jumbo (een soort containertruck die dient voor het openbaarvervoer) meer tegenkwamen. ‘Goed, eerst maar hangmatten ophangen, eten en slapen, dan zien we morgen wel weer verder’ luide ons motto. Na een goede maaltijd en een nacht die werd bezongen door gigantische padden en tjirpende krekels hebben we een ochtendwandeling gemaakt. Het bos was nog klam van de dauw en bruisend van de ontwakende dieren. Toen we de waterval gespot hadden, haasten we ons weer naar het hangmattenkamp en we kwamen op een gegeven moment in aanraking met een andere groep toeristen. Zij vertelde ons dat ze om drie uur ’s middags weer richting de stad zouden keren. Na wat onderhandelen hebben we afgesproken dat we met hun terug zouden gaan. Ja helaas geen harde kont, van het 5 uur hobbelen over een onverharde weg op een houtenplankje van de jumbo. We hadden nog zeeën van tijd en hebben tijdens het wandelen zelfs een groep apen gezien! Na de apen, de waterval en het uitzichtpunt, waar we in zijn gedommeld in een onvaste slaap met goed uitzicht, zat Brownsberg er voor ons op. We kregen een zeer relaxte lift naar de stad waar we bij aankomst gelijk de stad in zijn gegaan. Met uitzicht op de Suriname rivier hebben we de reis geëvalueerd en snel kwamen er ook huisgenoten bij. Toen we niet meer wisten of onze lachbuien kwamen van de alcohol, de slaap of de gesprekken zijn we in Paramaribo in diepe coma geraakt.
Na een tijdje jungle weet je weer wat je moet waarderen. Hangmatten zijn geweldig, maar na een paar nachten is een bed echt prima; een douche, met leidingwater ook al is hij koud. En het dragen van schone kleren en parfum. Ja…. Misschien ben ik toch een beetje een luxe meisje, af en toe.

Ik zal er snel een eind aan maken want als je zon hebt in januari, dan moet je er gebruik van maken! Morgen moet ik weer afscheid nemen van mijn broertje, maar over iets meer dan drie weken zie ik hem en jullie allemaal weer terug. Ik heb er zin in, ook al zie ik er tegenop om dit land te moeten verlaten.

Marije.