Brownsberg
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marije
25 Oktober 2007 | Suriname, Brokopondo
Brownsberg.
Vorige week ben ik naar de naar Brokopondo geweest, het binnenland van Suriname. Brownsberg is de berg die bij het dorpje Brokopondo hoort. Het ligt in het begin van het regenwoud en vlak boven de het Brokkopondostuwmeer. Dit stuwmeer is 15600 km2. Het meer heeft officieel het Prof. Dr. Ir. W. J. van Blommestein meer (vast onder het mom van 'groot meer, grote naam'). Maar goed, het meer heeft ervoor gezorgd dat veel dorpen moesten verhuizen. Indianen en boslandcreolen werden verplicht om hun dorp ergens anders opnieuw op te bouwen. Wel heeft het meer na de tweede wereld oorlog, voor een hoop werkgelegenheid gezorgd. Maar helaas was deze werkgelegenheid tijdelijk. Toen het stuwmeer af was, waren de arbeiders niet meer nodig. De meeste zijn naar Paramaribo gegaan. Maar een aantal woont er nu nog steeds. De vrouwen houden zich bezig met het bewerken van land en het houden van dieren. Terwijl de heren proberen geld te verdienen met hout en goud. (het verkrijgen en verhandelen van beide gebeurt zowel legaal als illegaal). De stuwdam is indrukwekkend groot. Vanwege mijn vaders obsessie met waterwerken heb ik voor de zekerheid maar een foto genomen. Het plasje voorin is niet het stuwmeer hoor; die ben ik vergeten te fotograferen. Behalve langs het stuwmeer, ging onze reis ook langs Suralco. Suralco is een Amerikaans Aluminium bedrijf. Ze verwerken het Surinaamse bauxiet tot aluminium, met behulp van drie kwart van de stoom die in totaal door Suriname wordt verbruikt. (overal hetzelfde de Amerikanen)
Nadat we hadden gezwommen en rondgekeken in het stadje Brokopondo reed het busje ons precies naar de top van Brownsberg.
Het was heerlijk om echt in de natuur te zijn. Het binnenland van Suriname is zo anders als de stad zelf. De helft van de inwoners van Suriname woont in Paramaribo. De stad is toch wel smerig; uitlaatgassen, plaatselijk urine geur (omdat plassen in het openbaar wordt gedoogd), vuil in de berm enz. En ook al is er in de stad meer groen te vinden dan in Nederlandse steden, bij het afhalen van je make-up zie je hoe het stadsvuil op je gezicht blijft plakken.
Wanneer je in het binnenland bent ‘voel’ je hoe de zuurstof je longen vult. Heerlijk gezond gevoel. Doordat er wat wind staat is het op de top minder warm en benauwd als in de stad. Op de top van de berg stond het huisje dat we hadden gehuurd. De veranda gaf een schitterend uitzicht over het oerwoud en het stuwmeer. Vanuit daar zag je de groene zee aan bomen onder je. (of zoals Hilda’s wijselijk en enigszins stoned opmerkte: ‘het lijkt gewoon op heel veel broccoli’) Het uitzicht werd geharmoniseerd door een koor van brulapen en krekels.
Op de eerste dag hebben we tochten gemaakt naar de watervallen die er in de buurt waren. Het was een flinke klim en onze Surinaamse conditie werd eens op de proef gesteld. Tijdens de hikes heb ik mijn vader eer aan gedaan: net als hij in Nepal, droeg ik tijdens alle tochten teenslippers. De rest vond dit enig sinds dapper maar onverstandig. Maar het ging me prima af hoor, al neem ik de volgende wel een paar stevige bergschoenen mee.
De tochten waren mooi. Torenhoge bomen waarvan de bladeren een groen dak boven je hoofd vormen. Slechts gedeeltelijk kan de zon nog de grond raken, dus over het algemeen zijn we in de schaduw van het bos. We waren uitgebreid op zoek naar dieren. Wat lastig was omdat je ogen meer gericht waren op waar je je voeten neerzette dan op de hoogte waar je de funa vind.
'Op z’n minst een aap' was het streven. Helaas wilde de apen minder graag mensen spotten, dus we moesten het doen met vlinders (die altijd in tweetallen van de zelfde soort rond fladderen), bosvarkens, veel vogels en 1 slang.
's avonds zaten we buiten op de veranda. en steunden we de brulapen in het maken van geluid op de verder zo stille berg. Na een uurtje of 8 begon het behoorlijk af te koelen. Ik stuurde het bericht na mijn kaken, dat heb belachelijk was om te klappertanden bij 23 graden :). Ja. voor het eerst in 2 maanden had ik het koud, wat ook wel prettig was. Verder was het heel gezellig en hebben we goed geslapen.
Inmiddels zit ik weer in Paramaribo. Ik kan niet wachten tot de volgende trip. Maar eerst maar weer werken. Het onderzoek loopt, maar ik hoop dat ik genoeg respondenten kan krijgen. Aan Sharon heb ik veel hulp.
Bedankt voor de lieve mailtjes en vermaak jullie in het koude koude Nederland.
Marije.
Vorige week ben ik naar de naar Brokopondo geweest, het binnenland van Suriname. Brownsberg is de berg die bij het dorpje Brokopondo hoort. Het ligt in het begin van het regenwoud en vlak boven de het Brokkopondostuwmeer. Dit stuwmeer is 15600 km2. Het meer heeft officieel het Prof. Dr. Ir. W. J. van Blommestein meer (vast onder het mom van 'groot meer, grote naam'). Maar goed, het meer heeft ervoor gezorgd dat veel dorpen moesten verhuizen. Indianen en boslandcreolen werden verplicht om hun dorp ergens anders opnieuw op te bouwen. Wel heeft het meer na de tweede wereld oorlog, voor een hoop werkgelegenheid gezorgd. Maar helaas was deze werkgelegenheid tijdelijk. Toen het stuwmeer af was, waren de arbeiders niet meer nodig. De meeste zijn naar Paramaribo gegaan. Maar een aantal woont er nu nog steeds. De vrouwen houden zich bezig met het bewerken van land en het houden van dieren. Terwijl de heren proberen geld te verdienen met hout en goud. (het verkrijgen en verhandelen van beide gebeurt zowel legaal als illegaal). De stuwdam is indrukwekkend groot. Vanwege mijn vaders obsessie met waterwerken heb ik voor de zekerheid maar een foto genomen. Het plasje voorin is niet het stuwmeer hoor; die ben ik vergeten te fotograferen. Behalve langs het stuwmeer, ging onze reis ook langs Suralco. Suralco is een Amerikaans Aluminium bedrijf. Ze verwerken het Surinaamse bauxiet tot aluminium, met behulp van drie kwart van de stoom die in totaal door Suriname wordt verbruikt. (overal hetzelfde de Amerikanen)
Nadat we hadden gezwommen en rondgekeken in het stadje Brokopondo reed het busje ons precies naar de top van Brownsberg.
Het was heerlijk om echt in de natuur te zijn. Het binnenland van Suriname is zo anders als de stad zelf. De helft van de inwoners van Suriname woont in Paramaribo. De stad is toch wel smerig; uitlaatgassen, plaatselijk urine geur (omdat plassen in het openbaar wordt gedoogd), vuil in de berm enz. En ook al is er in de stad meer groen te vinden dan in Nederlandse steden, bij het afhalen van je make-up zie je hoe het stadsvuil op je gezicht blijft plakken.
Wanneer je in het binnenland bent ‘voel’ je hoe de zuurstof je longen vult. Heerlijk gezond gevoel. Doordat er wat wind staat is het op de top minder warm en benauwd als in de stad. Op de top van de berg stond het huisje dat we hadden gehuurd. De veranda gaf een schitterend uitzicht over het oerwoud en het stuwmeer. Vanuit daar zag je de groene zee aan bomen onder je. (of zoals Hilda’s wijselijk en enigszins stoned opmerkte: ‘het lijkt gewoon op heel veel broccoli’) Het uitzicht werd geharmoniseerd door een koor van brulapen en krekels.
Op de eerste dag hebben we tochten gemaakt naar de watervallen die er in de buurt waren. Het was een flinke klim en onze Surinaamse conditie werd eens op de proef gesteld. Tijdens de hikes heb ik mijn vader eer aan gedaan: net als hij in Nepal, droeg ik tijdens alle tochten teenslippers. De rest vond dit enig sinds dapper maar onverstandig. Maar het ging me prima af hoor, al neem ik de volgende wel een paar stevige bergschoenen mee.
De tochten waren mooi. Torenhoge bomen waarvan de bladeren een groen dak boven je hoofd vormen. Slechts gedeeltelijk kan de zon nog de grond raken, dus over het algemeen zijn we in de schaduw van het bos. We waren uitgebreid op zoek naar dieren. Wat lastig was omdat je ogen meer gericht waren op waar je je voeten neerzette dan op de hoogte waar je de funa vind.
'Op z’n minst een aap' was het streven. Helaas wilde de apen minder graag mensen spotten, dus we moesten het doen met vlinders (die altijd in tweetallen van de zelfde soort rond fladderen), bosvarkens, veel vogels en 1 slang.
's avonds zaten we buiten op de veranda. en steunden we de brulapen in het maken van geluid op de verder zo stille berg. Na een uurtje of 8 begon het behoorlijk af te koelen. Ik stuurde het bericht na mijn kaken, dat heb belachelijk was om te klappertanden bij 23 graden :). Ja. voor het eerst in 2 maanden had ik het koud, wat ook wel prettig was. Verder was het heel gezellig en hebben we goed geslapen.
Inmiddels zit ik weer in Paramaribo. Ik kan niet wachten tot de volgende trip. Maar eerst maar weer werken. Het onderzoek loopt, maar ik hoop dat ik genoeg respondenten kan krijgen. Aan Sharon heb ik veel hulp.
Bedankt voor de lieve mailtjes en vermaak jullie in het koude koude Nederland.
Marije.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
